Апроч шырока вядомых гербаў, такіх як: Ксенжыц, Страла, Лук, Траска, Тапор, Радван, Прыяцель ды іншых, мы падаем 106 індывідуяльных гербаў; апошніх, вядома, было б больш, але, на жаль, у мяне была, увогуле, даволі невялікая жменька дакумэнтаў, на якіх захаваліся пячаткі і зь якіх я мог здабыць толькі такую колькасьць гербаў. Гэтыя індывідуяльныя гербы, ці ўласныя, усе ўяўляюць сабою крайне простыя знакі, заснаваныя галоўным чынам на сістэме адной, дзьвюх, трох стрэл у розных злучэньнях міжсобку.

Найбольш пашыраны знак завецца «тамга», гэта знак, якім карысталася татарская арыстакратыя.

Што да ступені годнасьці тытулаваных татарскіх родаў, то першае месца сярод іх займалі па пасадзе царэвічы Пуньскія і Астрынскія, другое месца - род Уланаў, трэцяе - род Найманаў, чацьвёртае - род Алчынаў, пятае - род Юшынскіх, шостае - род Лаўчыцкіх-Багатырэвічаў, сёмае - татары клецкія, восьмае - татары амсьціслаўскія.

У 1600 годзе два апошнія роды спынілі сваё існаваньне, так што засталося толькі шэсьць, якія пералічаны ў люстрацыі Кердэя ад 1631 года пад назвамі харугваў: уланская, найманская, крычынская (інакш кандрацкая), ялаірская, юшынская і ардынская (інакш барынская).

Татары, што выкарыстоўвалі ў Літве тытулы «князёў», былі нашчадкамі ханскіх бегаў, якія пасьля султанаў-князёў ханскай крыві былі найблізкімі сваякамі ханаў, чальцоў кіравальных дынастый.

Мурзы паходзілі ад мірзаў (эмір-задэ), г.зн. асоб, якія маюць права аддаваць загады; мірзы былі ніжэй па рангу за князёў (бегаў), але яны таксама бралі ўдзел у ханскай радзе.

Уланы (oǧlan - хлопчык, паж) былі шляхтай у Ардзе зь зямельнымі ўладаньнямі, г.зн. улусамі, але Уланы, якія знаходзіліся ў Літве, як і род Асанчуковічаў, былі князямі.

Зь цягам часу ў XVII стагодзьдзі татарскіх князёў у Літве пачалі звычайна называць «мурзамі».

S. Dziadulewicz "Herbarz rodzin tatarskich w Polsce" - Wilno, 1929