Oprócz herbów znanych powszechnie, jak: Księżyc, Strzała, Łuk, Trzaska, Topór, Radwan, Przyjaciel i inne, podajemy 106 herbów indywidualnych; tych ostatnich napewno znalazłoby się więcej, niestety, jednak, miałem naogół biorąc, szczupłą dosyć garść dokumentów na których dochowały się znaki pieczętne i z których mogłem wydobyć tylko taką ilość herbów. Te herby indywidualne czyli własne, wszystko to są znaki niezmiernie proste, oparte głównie na systemie jeden, dwóch, trzech strzałek, znajdujących się ze sobą w różnych połączeniach.

Najbardziej rozpowszechnionym jest znak zwany "tamgą", jest to znak, używany przez arystokrację tatarską.

Co do stopnia dostojności utytułowanych rodów tatarskich, to pierwsze miejsce wśród nich zajmowali z urzędu carewicze Puński i Ostryński, drugie miejsce - ród Ułanów, trzecie - ród Najmanów, czwarte - ród Ałczynów, piąte - ród Juszyński, szóste - ród Łowczyckich-Bohatyrewiczów, siódme - Tatarzy Kleccy, ósme - Tatarzy Mścisławscy.

W roku 1600-ym dwa ostatnie rody przestały istnieć, tak, że pozostało tylko sześć, które figurują w lustracji Kierdeja z roku 1631-go pod nazwą chorągwi: ułańskiej, najmańskiej, kryczyńskiej vel kondrackiej, jałoirskiej, juszyńskiej i ordyńskiej vel baryńskiej.

Tatarzy, używający na Litwie tytuły "kniaziów" byli potomkami begów chańskich, którzy po sułtanach-książętach krwi chanów, byli najbliższymi krewnymi chanów, członków dynastji panujących.

Murzowie pochodzili od mirzów (emir - zade), to jest osób mających prawo roskazywania; mirzowie byli niższym stopniem od kniaziów (begów), ale uczestniczyli także w radzie chana.

Ułanowie (ughłan - chłopiec, paż) stanowili w Hordzie szlachtę mającą posiadłości ziemskie, to jest ułusy, atoli Ułanowie, będący na Litwie, jak ród Assanczukowiczów, byli kniaziami.

Z biegiem czasu, książęta tatarscy, będący na Litwie, stali się w XVII-ym stuleciu nazywać ogólnie "murzami".

S. Dziadulewicz "Herbarz rodzin tatarskich w Polsce" - Wilno, 1929